در دیار تنهایی خویش غرق بودم که

 

 

  

ندایی مرا به خود آورد

 

 

  

که بنده من چرا چنین خسته و یکه

 

 

  

در گوشه ای به عزلت نشسته ای؟

 

 

  

آری رب من ، خدای من ، یگانه خالق من بود

 

 

  

که ندا میداد و با من سخن میگفت

 

 

  

رو به آسمان کردم و گفتم خالق من چرا

 

 

  

مرا تنها و یکه گذاشتی؟

 

 

چرا مرا در این وادی در این دنیای فانی

 

 

  

تنها رها کردی؟

 

 

  

ندایی آمد : ای بنده من ، من هیچگاه ترا

 

 

  

تنها رها نکردم آری تو را تنها به دنیا فرستادم

 

 

  

خواستم بدانی که اگر بندگانم به تو پشت کردند

 

 

  

من همچنان در انتظارت هستم

 

 

  

در انتظارت ...

 

 

  

در انتظار برگشت تو

 

 

  

دوباره رو به آسمان کردم و گفتم : یکی

 

 

  

از بندگانت از پشت خنجرم زد

 

 

  

خدا حرفم را قطع کرد و گفت آری میدانم بنده من

 

 

اما بدان کسانی در زندگی تو هستند که

 

 

  

همواره به یاد تواند از آنها غافل مشو

 

 

 و این چنین بود که به یاد دوستانم افتادم 

و از اینکه آنها را در کنارم دارم مسرور شادمانم

 

 

 

نظرات شما عزیزان: